
Een beetje bedremmeld zat hij naast me, op het bankje in mijn praktijk. Brilletje, grote bruine, onderzoekende ogen. Hij was als eerste komen binnenwaaien voor een les uit de Vlinder & Slak training die mijn superlieve trainer Judith inmiddels voor de Gemeente Nijkerk geeft. Het was de eerste keer dat ik het niet zelf gaf en alleen achter de schermen betrokken was. En nu zat dit jongetje naast me. Laten we hem Luuk noemen. En vertelde me waarom hij de training volgde en hoe het hem hielp. Met tranen in mijn ogen fietste ik naar huis en ik zal je vertellen waarom.
In onze gehaaste wereld, waarin veel mensen zo hun best doen om er voor hun kinderen te zijn en ze liefdevol te helpen opgroeien, zie ik ook een ding dat vaak ontbreekt: echte verbinding waarin een kind zich gezien en begrepen voelt. Momenten waarop het ontdekt: hee, ik voel me zenuwachtig en mama ziet dat en kan me helpen. Niet door te zeggen: het valt wel mee. Maar door te zeggen: natuurlijk is dat spannend voor je, dat is helemaal oke. Kom eens hier, dan knuffelen we even en kijken we daarna wat je kan helpen.
Kinderen willen voelen dat je er voor ze bent, vanuit je eigen rust en kalmte als het gaat. Dit is een intens diep verlangen van elk mens: voelen dat je verbonden bent, en in die verbinding mag zijn wie je bent. Niet mooier, sneller, slimmer, rustiger of wat dan ook. En juist dat, dat is zo moeilijk. Althans, zo lijkt het! Maar in de afgelopen vijftien jaar heb ik ontdekt dat dit helemaal niet zo moeilijk is. Het gaat om Stoppen en jezelf voelen, reguleren en vanuit die rust en kalmte je kind ontmoeten. En toch zag ik vaak dat ouders wilden dat ik hun kind 'beter' maakte. Terwijl zij́ de belangrijkste sleutel kúnnen zijn: als zij zelf met hun eigen emoties kunnen omgaan en er echt voor hun kinderen kunnen zijn, vallen veel oordelen en onbegrip weg. Co-regulatie leidt tot verbinding!
Kinderen willen ook heel graag ZELF dingen kunnen! Autonomer leren worden door hun eigen emoties te leren kennen, accepteren en te reguleren. Zodat ze zich ontspannen en vol vertrouwen kunnen voelen. Dus daar werkte ik aan, jaren lang. Samen met ouders. En nu al jaren in de training Vlinder & Slak, die de gemeente Nijkerk zo mooi als preventief middel aanbiedt aan kinderen en ouders. Totdat mensen uit het hele land mij vroegen om hén te leren met de methode Vlinder & Slak te werken... allemaal tegelijk, in een week, vier mails.
En dan is het zomaar zover dat ik naast Luuk zit, op het bankje. En ik weet dat Judith het zo van me overneemt, om de les Ruimte vol Geluk te geven. Hij kijkt me aan vanonder zijn brilletje en ‘scant’ mij op veiligheid. Dat doen we allemaal ongemerkt, de hele dag door. Neuroceptie heet dat. Ik kijk hem rustig aan, zonder verwachtingen, ik wil gewoon graag hier zijn en kijken wat er komt. Dan zegt hij; “Ik ben de training gaan doen omdat ik zo nieuwsgierig ben en graag andere kinderen wil leren kennen… maar zij willen dat vaak niet”. Ik ben stil en kijk hem aan, hij zucht. “Jeetje, dat lijkt me best verdrietig voor je…”, zeg ik.
Hij knikt en kijkt naar het plafond. Dan klinkt het zacht: “Maar ook omdat ik soms best wel druk ben en … en… -ik hoor hem twijfelen of hij het echt zal zeggen- omdat ik wil leren ruzies niet op te lossen met mijn handen maar met woorden…” Zo, het is eruit. Ik glimlach naar hem en hij glimlacht terug. Een brede grijns, zijn ogen staan rustiger. Het is gezegd.
Ik vraag: “Wat knap dat je dat allemaal al weet van jezelf en wilt. Wat mooi…! En is er misschien iets van Slakkenkracht dat je kan helpen daarbij?” Luuk blijft even stil en kijkt naar het plafond. “mm” hoor ik. Dan doet hij zijn hand omhoog en laat me de ademoefening zien van ‘Slak in en uit zijn huisje’. We doen ‘m even samen.
Hij zegt: “deze vind ik heel fijn om te doen.”
Opeens gaat er een lichtje branden: “Luuk, zie je dat dat je handen zijn? Waar je niet meer mee wil slaan? Kun je misschien deze Slak-oefening doen als je je boos voelt?” Hij kijkt me verrast aan. Ik denk: jemig, hoe mooi! Niet slaan, maar ademen! Dan haalt hij zijn schouders op en zegt: “Ja, ik ga het proberen, misschien helpt het”. Hij is niet echt overtuigd en kijkt verwonderd naar zijn hand. Het is even stil.
Dan kijkt hij me opeens blij aan en zegt: “ja, ja, dat ga ik doen!”
Ik wil hem wel knuffelen, zo aandoenlijk staat hij daar in de ruimte waar de vlinders op de muur in groepen lijken weg te vliegen. De wijde wereld in. Ik voel opeens het vertrouwen en een diep dankbaar gevoel dat ik dit moment met hem mocht delen, wetend dat hij met zijn Slakkenkracht het makkelijker zal hebben in die Wijde Wereld. En dat ik, door een stap terug te doen als trainer en de opleiding te geven, veel meer kinderen kan helpen in verbinding, vertrouwen en rust te leven. Ik aai hem over zijn bol als Judith binnenkomt en stap op de fiets. Mijn hart voelt letterlijk vol, bruisend en mijn ogen stromen.
Een paar weken later hoe ik van Judith een mooi verhaal over Luuk hij was bij gymles heel boos geworden en is toen ‘naar de muur gelopen en heeft zijn ogen dicht gedaan, gedacht aan zijn Schuddenpotje uit de training. Hij zag al zijn gedachten en emoties in kleuren en vormen door elkaar borrelen en daarna langzaam weer zakken…tot op de bodem. Toen voelde hij zich weer rustig en kon de les weer in.
Kijk, dat is zo mooi, dat dit kind zijn eigen oplossing kon inzetten om zichzelf te reguleren. Een oplossing uit de hele SLAK methode, waarin elk kind zijn eigen manier vindt om de rust en kalmte terug te vinden… Of zijn/haar vlindervleugels te voelen en te durven, te durven wat het zo graag wil.
En ik denk dat Luuk, met zijn herwonnen kalmte en rust, precies dat heeft kunnen vinden in zichzelf waarmee hij de ‘nieuwe’ kinderen kan ontmoeten én zich met ze kan verbinden. Dat wat hij zoo graag wil...