Ik zit aan tafel met mijn dochter Veerle van zeven. De vijftien-minutengesprekken zijn geweest en ik vertel haar er wat over. Ze is opmerkelijk 'wakker' en ze zuigt alles wat ik zeg in zich op. Ze blijft hangen bij: je mag wat meer van jezelf laten zien in de klas... Ze bloost en fluistert: 'Ja maar.., dat durf ik niet.'
Ik zie haar blozen en kijk haar glimlachend aan. Ik zeg bewust niets en laat haar vertellen. ‘Maar mam, als ik wat zeg, weetje wel, bijvoorbeeld dat wij eekhoorntjes in de tuin hebben, nou dan zegt Levi meteen: stom hoor, helemaal niet bijzonder, dat hebben wij ook!’ en dan lacht hij me uit.’ Ze kijkt me verdrietig aan. Ik doe een poging het te relativeren: ‘joh, wat naar. Maar gewoon zeggen hoor, hoe erg is het dat hij dat zegt, het is Levi maar?’. Nou, het is wel erg en ze roept uit: ‘Maar mama, wat hij zegt komt helemaal naar binnen en dan trek ik mezelf helemaal terug’ en ze trekt haar schoudertjes hoog op en duikt er tussen weg met haar hoofd. Ik kijk naar mijn ineengedoken kind en ja, het raakt me enorm maar ik zie ook hoe knap en openhartig ze dit kan vertellen.
Ik realiseer me dat ze me net een demonstratie van ‘Open en Dicht als een bloem’ heeft laten zien… Dit is een activiteit uit het Hartenpakket (waarin kinderen de kracht van hun hart ontdekken) en het leert kinderen dat we, als we bewust zijn van ons eigen gevoel, heel goed kunnen waarnemen wanneer we ‘open’ of juist ‘dicht’ gaan bij leuke of vervelende dingen. Het is alsof er iets dichtklapt, je een muur optrekt of weg gaat bij dingen die niet leuk zijn. Dat is heel gezond. Toch kan het soms ook belemmerend werken.
Zoals bij mijn eigen dochter…, want zij durfde helemaal niks meer te zeggen in de klas bij kringgesprek etc. Natuurlijk, dan kun je wijzen naar de leerkracht: die moet een veiliger klimaat maken, maar, weet ik, daar is ze hard mee bezig.
Veerle heeft hier ook een hartenkracht-les te leren, snap ik opeens en ik sta op. Ik ga precies doen wat een lieve kennis van mij eens met mij deed, toen ik dit aan het leren was.
Ik pakte het dichtstbijzijnde ding waar ik een bal van kon maken om mee te gooien en vroeg haar iets verder bij me vandaan te staan. Ik gooide de ‘bal’ naar haar toe, zij ving hem. Toen voegde ik er woorden aan toe: ‘lieverd!’. En ze ving ‘m. Toen gooide ik en zei ‘stommerd!’. Ze ving ‘m. Zo ging het nog even door, totdat ze me boos aankeek bij ‘sufferd!’ en de bal niet meer aanraakte en van zich af liet stuiteren. Ik stak mijn beide duimen omhoog: Yes Veerle! Dat is het he? Je hoeft die bal toch helemaal niet te vangen als ’t niet fijn voelt? Ze keek me aan met grote ogen. Jaa! Riep ze toen blij. En toen wilde zij natuurlijk gooien…, stomme woorden, lieve woorden… en lol dat ze erin had. Met glimmende ogen rende ze weg en riep: dank mam! Nu ga ik Klokhuis kijken!’
Ik dacht: dankjewel Veerle!
Hoe mooi kan het zijn?
Deze oefening uit het Hartenpakket kun je ook bekijken op mijn pinterest-pagina: wendy traa en het hele Hartenpakket is in te zien op www.deopenplek.nl Een heel hartelijk Sint-kerstcadeau voor je eigen gezin, praktijk of klas!
