De juf en de kinderen stonden buiten in een mistig zonnetje, in het amfitheater van haar nieuwe school. Er waren gekleurde elastieken gespannen tussen alle kinderen naar het kind in het midden. Met opgetrokken schouders liep mijn negenjarige dochter Bloeme naar de kring toe; ze moest een spel doorbreken, ze voelde zich onhandig. 
Ik liep met haar mee, mijn arm om haar schouder. Een vogel floot. De juf draaide zich om en glimlachte met haar ogen en haar hart naar Bloeme. Ik voelde haar schouders zakken, de kinderen glimlachten naar haar ter welkom... 

Daar was ze, in deze nieuwe kring van kinderen  op haar nieuwe school, waar ze nu al vier weken elke dag mocht zijn. 

Hoe anders was dat drie maanden daarvoor...
Elke dag ging ze met buikpijn naar school, haar schouders waren voorovergebogen, haar nek en hoofd deden altijd pijn. Elke avond was het een kunst om haar met ontspanningsoefeningen, aandacht en liefde in slaap te krijgen. Het zal je niet verbazen dat ze niet meer tot leren kwam. Ze was van een vrolijke, lieve, nieuwsgierige, ontspannen kleuter veranderd in een vroeg-oud kind dat de wereld argwanend betrad. Zes uur per dag in een voor haar onveilige klas hadden haar gesloopt. We hadden gesprekken gevoerd op school,  ze was onder behandeling van 'n ontzettend goede natuurgeneeskundige therapeut, we deden ontspanningsoefeningen... het hield haar op de been, dat was het dan ook wel. Eigenlijk was het dweilen met de kraan open.

Er was geen moment echte rust in haar oude klas. Ze werd niet gepest, integendeel, maar ze kon niet langer tegen het geschreeuw, gestamp, geruzie en gedoe. Ze durfde niet eens meer een kladblaadje erbij te pakken, uit angst dat iemand daar opmerkingen over had. Hoe weerbaar moet je zijn? 

Mijn dochter trok haar eigen grenzen. In de kerstvakantie barstte de bom, ze huilde en huilde en huilde. Ze wilde niet meer naar school. Het was klaar voor haar. Ze voelde zich zo onveilig, dat alles in haar weigerde nog langer te gaan. We trokken onze conclusie, zetten onze gesprekken op de oude school voort maar keken ook naar andere mogelijkheden. 

Die vonden we heel snel. Op de dag dat wij -zonder dat te hebben verteld- naar een andere school waren geweest voor een gesprek, kwam Bloeme ‚s avonds naar beneden. Ze huilde. Ze zei: ‚mam, mag ik nu echt naar een andere school?’. Ik keek haar aan en vertelde wat er die dag was gebeurd. Dat we een geweldige nieuwe school hadden bezocht, die De Valentijn heette. Ik vertelde in een paar zinnen waarom wij dachten dat het een goede school voor haar zou zijn. Ze keek me aan en zei: ‚mam, ik heet toch Bloeme? Op die andere school, de Valentijn, kan ik echt een bloem zijn…’ 

'Mam, ik heet toch Bloeme? Op die andere school kan ik echt een bloem zijn...'

En dat is gebeurd.  Op de eerste kwam ze omringd door haar nieuwe klasgenoten naar buiten, ze straalde, haar lijf leek opeens meer op de grond te staan, met een open blik keek ze me aan. Ik wist dat dit goed was. Elke dag huppelt ze de klas in, ze zingt de hele dag door liedjes en is weer zo ondeugend en boevig als een kleuter. Ze lijkt tijd in te halen, tijd die er gelukkig nog voor haar is. Ze is weer tot bloei gekomen en dat geeft vertrouwen: in haar, in de veerkracht van kinderen. Ze is weer open, kan weer leren. Haar resultaten schieten omhoog, maar het belangrijkste is dat ze weer Plezier heeft: in leren en in leven. 

Het is voor mij een  les geweest in het belang van en het bewustzijn over ‚open en dicht’ gaan als een bloem… Het lijkt een kleine metafoor, maar het is de basis van al het leren: kinderen moeten eerst gegrond, veilig en gewaardeerd zijn voordat ze überhaupt tot leren kunnen komen. 

Het is het verschil tussen een open bloem die het zonlicht in zich op kan nemen -en ondertussen bijen en vlinders voedt met haar stuifmeel- en een bloem die dicht en ineengedoken afwacht wat er komen gaat. Het is verschil tussen leven en overleven. Tussen tot bloei komen en.. Ja wat? Geknakt zijn in de knop. 

Mijn dochter heeft haar hartje tijdelijk gesloten gehad -wat heel verstandig was- maar nu staat het weer wijdopen voor de wereld. Met haar hart open en haar ogen gericht op de wereld, neemt ze de lesstof weer in zich op. 

Ik ben blij de moeder van zo’n Bloem te zijn!