Contact!
Momenten van verbinding
‘Mam, ik ga knutselen, ik heb nog geen trek in een ontbijt’
Mijn jongste dochter van elf staat met ongekamde haren naast mijn bureau, het is de eerste dag van de herfstvakantie. De zon schijnt op haar gezicht. Ik kijk haar wat langer aan, wat is ze mooi, denk ik. Dan wil ze zich omdraaien en weglopen en ik zeg: wacht even, ik wil echt dat je ontbijt, dat is belangrijk. ‘Ja maar ik ga wel eten als ik mijn maag hoor knorren.’
‘Dan is het eigenlijk al te laat lieverd, eet nu maar gewoon, dat is beter…’
Ze blijft volhouden. Ik snap het niet, normaal vliegt ze op lekkers af en al helemaal op versgebakken haverpannekoeken. Ik blijf stil, zak in mijn stoel naar achteren en voel iets zonder dat ik er woorden aan kan geven.
‘Ga je lekker met papa ontbijten’, probeer ik. Papa, die na drie dagen buitenland een thuiswerkdag heeft. Ze knikt beteuterd. Ik voel meteen dat dat het is. In een flits zie ik hem verdiept in de krant aan de keukentafel.
‘Papa leest de krant’, zegt ze dan zacht. Aha.
‘En je zou zo graag met papa samen ontbijten, of niet?’ Ze knikt. Ik voel een traan prikken achter haar ogen.
‘Dat snap ik…, je hebt hem gemist he?’ Ze knikt.
Dit is een momentum om samen te groeien, denk ik. Want dit vindt ze zo lastig…: haar behoeften uitspreken. We oefenen samen wat ze wil zeggen. Dan schuifelt ze de keuken in. Met een klein-meisje-stemmetje begint ze te praten: ‘Papa, wil je met mij ontbijten?’
Mijn man zegt: ‘Ja natuurlijk lieverd, gezellig!’ en verdiept zich weer in zijn krant (OOH mannnen!)
Ik fluister Veerle de tweede geoefende zin in het oor en moedig aan om het met haar ‘grote meiden stem’ te zeggen. ‘Pap, wil je de krant wegleggen?”, dat klinkt al veel steviger.
Meteen legt hij de krant neer.
Veerle zucht. ‘Ik heb je gemist papa’.
‘Oh lieverd!’ roept hij uit en opent zijn armen wijd. Ze gaat bij hem op schoot zitten en ze knuffelen. Heel lang. Ze sluit haar ogen, ze zucht opnieuw. Opluchting. Ze is gezien, gehoord en begrepen… Hij fluistert lieve woordjes in haar oor en is zichtbaar ontroerd. Ik sluip weg naar mijn bureau. Uit de keuken hoor ik de stem van mijn dochter hoog en helder vertellen over al haar belevenissen van de afgelopen dagen. De zon schijnt op mijn gezicht en ik voel een warme traan over mijn wangen glijden.
Contact, daar begint het mee…, dan gaat het stromen!
