Al jaren verlang ik naar meer stilte, meer ruimte om in zachte tijd te zijn. Minder te moeten, meer te leven vanuit een natuurlijk ritme waarin dingen kunnen ontstaan, in plaats van gedwongen moeten.Dus ik was stiekem ook een beetje blij met de corona-crisis, al durf ik dat bijna niet op te schrijven.  Elke ochtend was als zondagochtend: alleen het geluid van vogels, het geritsel van spelende eekhoorns in de boom naast mijn huis. Stilte dus. Iets in mijn bloeide op en iets in mij werd er ook heel, heel erg onrustig van.

Opeens geen kinderen en ouders om te coachen, te inspireren en samen yoga en mindfulness mee te doen, helpende verhalen te schrijven. Betekenisloos, dat voelde ik me. Vooral met al die ‘vitale’ helden en beroepen om me heen… En van betekenis zijn, dat is nu precies mijn achilleshiel. Dus daar kwam alle psychologische inhoud fijn naar boven borrelen in deze oorverdovende stilte… Alle twijfels, alle behoeften, het er echt toe willen doen en dat nu niet kunnen in mijn werk (deed ik dat überhaupt?!) schoten als bliksemschichten door me heen.

Om dat vuurwerk te ontlopen ging ik nog harder mijn best doen. Dus begon ik van alles te bedenken wat ik wel kon doen (ja, zie altijd je kans, zeggen de positivisten en ja, daar ben ik het mee eens). Dus ik deed wat ik kon binnen mijn mogelijkheden en zorgde nog een beetje EXTRA goed voor mijn gezin en postte op Insta en FB inspiratie om te tot rust te komen en anderen te ondersteunen. Praatte als brugman, aan de telefoon, de keukentafel etc. Totdat mijn toch al pijnlijke keel echt piepte en schuurde van overbelasting. Maar ik ging niet de stilte in, nee, nu deed ik erg mijn best om van mijn keelpijn af te komen. Want opeens leek  Corona dichter bij te zijn dan ik dacht, misschien wel in mijn eigen lichaam…Die angst ging ik natuurlijk meteen te lijf en ik boog me in allerlei yoga-houdingen… totdat ik (nog onwetend daarvan) een gekneusd borstbeen opliep en extra bang werd dat ik nu toch echt zelf ook Corona had... 

Hilarisch toch, je zou er een filmpje van kunnen maken! Zeven manieren om NIET met je angst om te gaan… Of misschien juist wel. Want dit was mijn manier…, dit waren mijn patronen die floep, aan alle zeilen trokken en het roer overnamen. Mijn boot op ramkoers met mezelf zetten. Maar gelukkig brak er ergens licht door (was het tijdens een lange meditatie?) en nu lig ik stil te dobberen, en sta ik versteld van de hobbelige weg die ik een paar weken heb afgelegd. 

Mijn route wordt opeens helder en begrijpelijk als ik in Trouw lees dat ik heel menselijk blijk te reageren:  Stilte en stil staan laat juist alles in je naar boven wat je normaal lekker onder een deken van lawaai en druk zijn smoort. En natuurlijk, dat weet ik, ik ben mindfulnesstrainer, I Rest Yoga Nidra trainer… maar het herkennen bij mezelf in tijden van crisis? Nu dan, na een week of vijf worstelen ; ).

Goed, terug naar Trouw: de drie tredes van stilte, noemen ze dat bij de Benedictijnen: de eerste trede van de trap is dat je geniet van de stilte (zie mij: ademend in de frisse onaangeroerde ochtendlucht!). Als de stilte langer duurt, begin je te haperen, je wiebelt op de trap: de Struikeling. Daarin komt er van alles uit je innerlijke wereld omhoog: gedachten, gevoelens en emoties en die kunnen heel confronterend zijn (al mijn twijfels over extra opleidingen om meer betekenis te hebben). Dit is het interessante stuk van de Stilte -retraite (zowel de vrijwillig opgezochte als degene waar we ons nu allemaal in bevinden). Mirjam van der Vegt vertelt in Trouw (Geluid van de Lockdown, zaterdag 18 april). ‘Deze tijd biedt een kans om te onderzoeken wat er diep van binnen in je leeft. Wat voor behoeftes er schuilgaan achter je emoties. Dan komt er meer aan de oppervlakte waarvoor je echt wilt leven. Wil je die ene baan wel? Wil je wel samenleven met anderen zoals je doet?’

Na deze lastige tijd vol vragen (die je wel of niet de ruimte kan geven in de je gegeven stilte), volgt vaak de derde trede: die van overgave. Je realiseert je dat je als mens niet alles kunt veranderen of vormgeven, je zult je eraan moeten overgeven en roeien met de riemen die je hebt. ‘Dat proces zie ik steeds gebeuren tijdens stilteretraites. In die overgave ontstaat ook ruimte voor spiritualiteit, voor een diepere ervaring van stilte, die heel helend kan zijn… Het gaat om geliefd zijn en het leven ontvangen, zonder dat je er iets van hoeft te maken.’ Zonder er iets mee te moeten, te ‘doen’. 

Zucht.

Daar ligt mijn ruimte, daar meer ik nu al weleens aan met mijn bootje. Want ik besloot drie dagen geleden om letterlijk stil te worden, niet meer te bellen, zo min mogelijk te praten met mijn gezin. Lastig, maar heilzaam. Mijn keel  mindert pijn, en in de stilte is het veel makkelijker om bij mezelf te zijn. Minder praten, meer luisteren… meer zien, meer begrijpen. Van mezelf, van anderen.

En in die lagune op zee, realiseerde ik laatst -woelend in de nacht- dat ik ook gewoon met waardering kan kijken naar mezelf, met liefde voor wie ik ben en wat ik doe, in plaats van mezelf op te jagen of een negatief gevoel te laten krijgen van wat anderen over mij en mijn beroep zeggen. Misschien is het wel veel heilzamer om daar te beginnen: in het volledig omarmen van mijn leven en mezelf zoals ik nu ben.

Elke avond mijn gekneusde borstbeen wat liefde te geven met olie en massage. Mijn stem rust te geven. Mijn hoofd te laten kletsen als het dat doet. En vanuit daar dingen te laten ontstaan… kijken wat het leven brengt en welke wind er in mijn zeilen blaast over een paar maanden, een jaar, of twee. Daar zit ik dan ook niet meer mee. Want haast is niet meer. Dat hoort bij de harde tijd van voor Corona. Dit hier is de zachte tijd, waarin andere waarden belangrijk worden. Mensen zich verbinden met zichzelf en anderen. Naar ik hoop niet alleen voor mij, maar voor iedereen.

 

Voor alle ‘betekenislozen’ en ‘betekenis-hebbenden’:

Vragen die je jezelf kunt stellen in deze Coronatijd:

  • Wat helpt mij om uit de maalstroom van gedachten en oplaaiende gevoelens te stappen? Doe dat, minstens tien minuten per dag.

  • Welk gebaar kan ik mezelf geven om liefdevoller en zachter met mezelf om te gaan? Is het een hand op je hart? Je eigen armen om je heen? Soms even zacht langs je eigen gezicht aaien of over je handen? 

  • Hoe zou het zijn om een mooi schrift te kopen (of op te duiken ergens in een opgeruimde kast)  en alles op te schrijven? Gewoon, out of the blue. Voordat je gaat slapen? Of aan het begin van de dag, als je tegen de dag opziet?

  • Welk(en) geluid(en) waardeer ik het meest in deze stilte? Geniet er extra van.

  • Waar kijk ik echt naar uit om nu, of later, te gaan doen? Sluit je ogen en laat iets naar boven borrelen: laat je verrassen!