Boeken en materialen

in november, zat ik in de kring met mijn kinderen uit de Dolfijnenklas. Opeens begon Joris stilletjes te huilen. Hij dacht dat hij geen vriendjes had. Ontroostbaar was hij. Ik puzzelde op een antwoord, want ik wist dat hij het op school en thuis lastig had. Wat moest ik doen? Ik dacht koortsachtig na. Totdat een van de kinderen de hangende stilte doorbrak en spontaan zei: 'Maar IK ben toch je vriend?! Wij voetballen toch altijd samen?!' Maar Joris hoorde niets, opgeslokt door zijn verdriet. Ook de lieve woorden van een springerig klasgenootje drongen niet tot hem door. En die lieve woorden had hij juist zo nodig! In mijn frustratie vroeg ik Joris: 'Kon je die lieve woorden maar bewaren he?' Hij haalde zijn schouders op...hoe dan, leek hij te zeggen. Opeens kreeg ik een idee: 'Bewaar ze maar in het doosje in je hart'. 

Joris veegde zijn tranen af, keek mee aan. Hij legde zijn hand op zijn hart. Zo was het goed. Verbijsterd door de eenvoud en kracht van het moment, leunde ik achterover. 'Juf hebben wij ook zo'n doosje in ons hart?' 

Ehm ja.. natuurlijk! Dat hebben we allemaal. Mijn klas wilde er meer over weten. Dus zodra het kon, stoof ik met pen en papier naar een stil plekje en begon te schrijven. Het verhaal schreef zichzelf. Ik denk dat ik daar 'schrijver' ben geworden... of opeens wist dat dit mijn manier was om kinderen te troosten, te helpen en plezier te geven.

En dat ben ik blijven doen!