Hartelijk opgroeien

Mijn dochters hebben zondag voor het eerst in de tent geslapen naast het huis. Elf en negen zijn ze. Trots was ik en blij, want vooral mijn oudste ziet overal beren op de weg. Ze zei zelfs letterlijk, de dag ervoor toen een vriendinnetje kwam logeren: ‘maar mama, straks trekt iemand ons uit de tent en verdwijnen we.’  

En zo raar was die gedachte niet. Want in de nachten ervoor waren twee meisjes in onze regio vermoord...Wat moest ik ze wel vertellen, en wat niet? En hoe voel je je veilig in een onveiige wereld? Daarover gaat deze blog, met praktische tips.

Mijn oudste dochtertje Bloeme is lekker bezig: met een muts op haar hoofd zit ze al een tijdje te knippen, te naaien en te vullen. Het moet een mini-beertje worden, voor mee naar school. Ze is net een maand tien. Ik blijf in de buurt om  zo nu en dan een helpende hand toe te steken  als dat nodig was. Het gaat goed. 
Totdat ze opeens in huilen uitbarst en roept: ‘hij is helemaal mislukt! Die stomme beer is helemaal mislukt!’
 

De juf en de kinderen stonden buiten in een mistig zonnetje, in het amfitheater van haar nieuwe school. Er waren gekleurde elastieken gespannen tussen alle kinderen naar het kind in het midden. Met opgetrokken schouders liep mijn negenjarige dochter Bloeme naar de kring toe; ze moest een spel doorbreken, ze voelde zich onhandig. 
Ik liep met haar mee, mijn arm om haar schouder. Een vogel floot. De juf draaide zich om en glimlachte met haar ogen en haar hart naar Bloeme. Ik voelde haar schouders zakken, de kinderen glimlachten naar haar ter welkom...