Mijn dochters hebben zondag voor het eerst in de tent geslapen naast het huis. Elf en negen zijn ze. Trots was ik en blij, want vooral mijn oudste ziet overal beren op de weg. Ze zei zelfs letterlijk, de dag ervoor toen een vriendinnetje kwam logeren: ‘maar mama, straks trekt iemand ons uit de tent en verdwijnen we.’
En zo raar was die gedachte niet. Want in de nachten ervoor waren twee meisjes in onze regio vermoord...Wat moest ik ze wel vertellen, en wat niet? En hoe voel je je veilig in een onveiige wereld? Daarover gaat deze blog, met praktische tips.
Op dat moment bij de tent heb ik mijn dochter gerustgesteld met feiten (dat gebeurt heeeel erg zelden -het nieuws had me nog niet bereikt-) en door haar dicht tegen me aan te houden. Ik zei; ‘hoe zou je jezelf kunnen geruststellen als je weer zo’n ‘enge’ gedachte hebt?’ Ze keek me aan, legde haar hand op haar hart en zei: ‘ik ben veilig, ik ben in mijn eigen tuin en papa en mama zijn dichtbij.’ Zo was het goed. Ze gingen slapen, diep en lang.
Oerangst
En toen las ik de berichten over de meisjes in onze naaste omgeving (Bunschoten en Hoevelaken) die vermoord waren teruggevonden. En over de bus/ auto met twee mannen die meisje in de omgeving van hun fiets hadden proberen te trekken.
Ik schrok me kapot.
En alles wat daar bij hoort, welde ook in mij op.
Ik had –of maakte- te weinig tijd om het een plekje te geven, het er te laten zijn en dus lag in in bed wakker en keek naar het plafond. Gevoelens willen gezien en gehoord worden, maar omdat ik dat niet deed, kwamen ze in de vermomming van zorgen, paniekerige beelden en angst voor de toekomst in me naar boven.
Totdat ik net met mijn hulp in de huishouding koffie zat te drinken –en het gesprek ging natuurlijk ‘daar’ over- en ik een foto zag van haar pasgeboren kleinzoon.
Ik smolt.
En ik merkte: mijn adem verdiept zich, mijn gezicht ontspant, de zorgelijke gedachten verdwenen als sneeuw voor de zon. En opeens wist ik weer hoe ik om moet gaan met deze gevoelens van onveiligheid, die we, helaas, allemaal steeds vaker hebben in onze maatschappij ook al is die veiliger dan ooit tevoren in de geschiedenis (feit!).
Tips:
Ik deel het graag met jullie, zodat je jezelf, maar ook je kind hierin kunt begeleiden.
Mentaal:
- Deel de feiten, maar laat nare details achterwege, vooral bij kinderen onder de twaalf. Je kunt je zelfs afvragen of je kinderen onder de 8 moet vertellen dat de meisjes zijn omgebracht. Zij kunnen dat sowieso nog niet 'bevatten', dus je kunt ook zeggen dat ze door een heel naar ongeluk zijn overleden. Het is wat je daarin zelf verstandig vindt: jij kent je kind het beste. Realiseer je wel dat vooral jonge kinderen heel gevoelig kunnen zijn en dit soort dingen en bepaalde woorden veel indruk kunnen maken. Benadruk in ieder geval dat de kans dat zoiets gebeurt, ontzettend klein is. Tip: Beeld het uit door een cirkel te tekenen, waar een stipje in de cirkel de ‘kans’ is dat het gebeurt (voor de beelddenkende kinderen).
- Onderzoek door open vragen te stellen hoe je kind denkt over de situaties (of het nu dit geval is of terrorisme bijv). Klopt het met de feiten? Geef zo overzicht en rust in het hoofd.
- Onderzoek ook met open vragen hoe het kind denkt over zijn eigen veiligheid: wat heeft dit met jou te maken? Beeld ook dit uit: teken/schrijf op dat je je eigen wereld hebt, waarin het veilig is (hopelijk) en trek een streep tussen die met de ‘rest’ van de wereld. Is dat voldoende of is er meer nodig?
- Geef het kind het gevoel van ‘macht’ terug: wat kan het zelf doen om zich veiliger te voelen? Dit geeft het kind weer (zelf)vertrouwen. Straal ook zelf uit dat je je kind hierin vertrouwt en geef duidelijk aan wat jij zelf wilt/kunt doen. Zo werk je samen en dat geeft ook een fijn, gesteund gevoel
- Gebruik de kracht van positieve, lieve woorden die geruststellen. Laat het kind samen met jou dat soort woorden vinden, bijv: ik ben veilig in mijn bed met mijn knuffels, want mama/papa is beneden. Herhaal deze zinnen een aantal keren per dag. Zo stuur je je brein positieve prikkels, waar je hele lijf op gaat reageren met ontspanning en vertrouwen.
- Als een kind vaker zelf echt onveilig is geweest, kan het zijn dat het kind al negatieve overtuigingen heeft over zijn eigen veiligheid. Het is belangrijk die op te sporen en te vervangen door nieuwe, helpende overtuigingen, zoals hierboven beschreven. Je kunt hiervoor de hulp inschakelen van een professional.
Fysiek:
Je zorgen maken is ook een vorm van overprikkeling, die van binnenuit komt. Je kunt je er volledig door overspoeld voelen. Gespannen voelen etc.
Het is dan belangrijk om ook en vooral via het lichaam (met onze huid, dat ons grootste zintuig is) weer tot rust te komen. Dat kan op de volgende manieren:
- Knuffel veel, raak veel aan op manieren die koesterend en rustgevend zijn. Dat is voor elk kind anders. Dus vraag: wat vind je fijn.. wat heb je nodig?
- Als je hoofd vol zit, is het nuttig om je aandacht te verplaatsen naar een ander deel van je lijf: je buik en je voeten. Loop daarom op blote voeten, bijv. door het gras. Stamp, spring, huppel…
- Doe samen met je kind de SSS-adem… die ik zelf erg ontspannend vind als ik me zorgen maak. Ga rustig zitten in kleermakerszit of lig op je rug. Adem een paar keer met aandacht in en uit. Adem dan rustig in door je neus en laat de adem via je je mond op een SSSS-klank uitstromen. Tuit je mond er een beetje bij. Sluit je ogen, leg je handen op je buik, dan stroomt de adem vanzelf dieper je buik ik. Herhaal dit zolang als het nodig is. Je kunt jezelf er ook bij voorstellen dat je hoofd langzaam leegstroomt…alsof alle nare gedachten door je mond naar buiten stromen met de sssssssss van ‘ssst stil maar het is al goed’.
- Doe veel rustgevende oefeningen: vooroverbuigingen uit de kinderyoga werken erg kalmerend
Emotioneel:
- Geef het kind de ruimte om op zijn manier emoties te uiten: sommigen willen keihard muziek aan hebben, anderen willen stil huilen of juist tekenen of kleien. Het makkelijkst is dit als je het over het onderwerp hebt en dan iets aanbiedt/vraagt: wat heb je nu nodig? Wat vind je nu fijn? Zullen we die angst/verdriet een plekje geven? Dan ben jij het kwijt….
- Weet je nog wat ik schreef over de foto van de baby? Zoek bewust fijne dingen op: mooie natuurbeelden, beelden van baby’s of diertjes, mooie muziek… Je lichaam en je hart (!) hebben dit nodig. Want de wereld is veel groter… met veel meer moois dan lelijks. Tegelijkertijd gebeurt er fysiek iets heel belangrijks als je jezelf omringt met schoonheid/tedere dingen: je hart gaat coherent kloppen (gelijkmatig, ritmisch), je adem verdiept, je denken wordt weer helder, zorgen verdwijnen. Dit noem je ook wel ‘hartcoherentie’.
Kijk wat werkt voor jou en jouw kind(eren) of pubers. Het door mij ontwikkelde ‘Hartenpakket’ zou je ook nog verder kunnen helpen, wie weet fijn voor in de zomervakantie.
En als je vragen erover hebt, mail me gerust. Ik hoop dat dit je helderheid en meer ‘tools’ heeft gegeven om hiermee om te gaan. Veel hart & kracht toegewenst!
Wendy
