Blogs en inspiratie

Al jaren verlang ik naar meer stilte, meer ruimte om in zachte tijd te zijn. Minder te moeten, meer te leven vanuit een natuurlijk ritme waarin dingen kunnen ontstaan, in plaats van gedwongen moeten.Dus ik was stiekem ook een beetje blij met de corona-crisis, al durf ik dat bijna niet op te schrijven.  Elke ochtend was als zondagochtend: alleen het geluid van vogels, het geritsel van spelende eekhoorns in de boom naast mijn huis. Stilte dus. Iets in mijn bloeide op en iets in mij werd er ook heel, heel erg onrustig van.

Het is zondagavond, de week ligt voor de boeg. Ik lig naast mijn dochtertje van vijf op bed. Ze wil niet voorgelezen worden uit een boek. Nee, ze wil samen met mij in haar Lieve Woorden Doosje  ‘lezen’. In dit doosje bewaart ze lieve woorden voor haar, fijne herinneringen en dingen die haar blij maken.. Echt geen boekje? Nee. Lieve woorden dus.

En wat er dan gebeurt...

 

Contact! 

Momenten van verbinding

‘Mam, ik ga knutselen, ik heb nog geen trek in een ontbijt’

Mijn jongste dochter van elf staat met ongekamde haren naast mijn bureau, het is de eerste dag van de herfstvakantie. De zon schijnt op haar gezicht. Ik kijk haar wat langer aan, wat is ze mooi, denk ik. Dan wil ze zich omdraaien en weglopen en ik zeg: wacht even, ik wil echt dat je ontbijt, dat is belangrijk. ‘Ja maar ik ga wel eten als ik mijn maag hoor knorren.’ 

‘Dan is het eigenlijk al te laat lieverd, eet nu maar gewoon, dat is beter…’ 

Ze blijft volhouden. Ik snap het niet, normaal vliegt ze op lekkers af en al helemaal op versgebakken haverpannekoeken. Ik blijf stil, zak in mijn stoel naar achteren en voel iets zonder dat ik er woorden aan kan geven. 

Ik zit aan tafel met mijn dochter Veerle van zeven. De vijftien-minutengesprekken zijn geweest en ik vertel haar er wat over. Ze is opmerkelijk 'wakker'  en ze zuigt alles wat ik zeg in zich op. Ze blijft hangen bij: je mag wat meer van jezelf laten zien in de klas... Ze bloost en fluistert: 'Ja maar.., dat durf ik niet.'

sad