Blogs en inspiratie

Het was zo’n zaterdag dat ik in en uit het huis vloog, druk met was, tuin, ramen, en al het andere wat soms zo om aandacht vraagt. En waar ik ook van kan genieten: van het bezig zijn. Buiten, in huis. En dat het dan zo lekker opgeruimd is. En zo schoon. En helder en…

En ik was ook maar meteen begonnen met de schoenen een likje wax, creme of waas van spray geven. Mijn hoofd tetterde verder: ik kon ook nog wel even lekker wat gezonden koeken bakken, dan konden die morgen mee in de rugzak voor de wandeling. En dan kon ik ook nog wel even strijken en de was doen… 

Contact! 

Momenten van verbinding

‘Mam, ik ga knutselen, ik heb nog geen trek in een ontbijt’

Mijn jongste dochter van elf staat met ongekamde haren naast mijn bureau, het is de eerste dag van de herfstvakantie. De zon schijnt op haar gezicht. Ik kijk haar wat langer aan, wat is ze mooi, denk ik. Dan wil ze zich omdraaien en weglopen en ik zeg: wacht even, ik wil echt dat je ontbijt, dat is belangrijk. ‘Ja maar ik ga wel eten als ik mijn maag hoor knorren.’ 

‘Dan is het eigenlijk al te laat lieverd, eet nu maar gewoon, dat is beter…’ 

Ze blijft volhouden. Ik snap het niet, normaal vliegt ze op lekkers af en al helemaal op versgebakken haverpannekoeken. Ik blijf stil, zak in mijn stoel naar achteren en voel iets zonder dat ik er woorden aan kan geven. 

Vanochtend zit ik opeens samen met mijn dochter onze tranen weg te vegen boven een kop koffie. Niet om onszelf, wij hebben het godzijdank goed, maar om alle kinderen die het nu thuis moeilijk hebben in deze Corona Tijd....

Al jaren verlang ik naar meer stilte, meer ruimte om in zachte tijd te zijn. Minder te moeten, meer te leven vanuit een natuurlijk ritme waarin dingen kunnen ontstaan, in plaats van gedwongen moeten.Dus ik was stiekem ook een beetje blij met de corona-crisis, al durf ik dat bijna niet op te schrijven.  Elke ochtend was als zondagochtend: alleen het geluid van vogels, het geritsel van spelende eekhoorns in de boom naast mijn huis. Stilte dus. Iets in mijn bloeide op en iets in mij werd er ook heel, heel erg onrustig van.

Nee, hij wilde geen hand en schuifelde voor het eerst naar binnen, mijn vrolijke werkkamer in... Met grote ogen keek hij me aan, maar zijn mond bleef dicht. Moeder zat naast hem, zichtbaar opgelaten met de verlegenheid van haar zoontje... Eigenlijk was hij-op dit moment- een echt 'Slakje' , flitste door me heen (stil, verlegen, introvert) dus ik zou goed 'Slak krijgt vleugels' kunnen voorlezen om hem op zijn gemak te stellen... en toch... ik deed niet dat, nee, ik was benieuwd hoe hij 'Vlinder vindt een huis' zou ervaren. Want leek hij niet meer op een 'bange Vlinder' in een nieuwe, grote wereld?