Nee, hij wilde geen hand en schuifelde voor het eerst naar binnen, mijn vrolijke werkkamer in... Met grote ogen keek hij me aan, maar zijn mond bleef dicht. Moeder zat naast hem, zichtbaar opgelaten met de verlegenheid van haar zoontje... Eigenlijk was hij-op dit moment- een echt 'Slakje' , flitste door me heen (stil, verlegen, introvert) dus ik zou goed 'Slak krijgt vleugels' kunnen voorlezen om hem op zijn gemak te stellen... en toch... ik deed niet dat, nee, ik was benieuwd hoe hij 'Vlinder vindt een huis' zou ervaren. Want leek hij niet meer op een 'bange Vlinder' in een nieuwe, grote wereld?
We gingen gezellig zitten en ik liet hem het boek zijn, wilde hij een verhaaltje horen? Jaa, knikte hij met ogen die niet knipperden, alleen maar keken. Ik vermoedde dat hij zich van binnen een bange Vlinder voelde die ergens was aanbeland waar hij het niet kende...
Ik gaf hem een grote bak met kinetic-sand, waarin hij heel voorzichtig begon te aaien en te rommelen... terwijl ik het verhaaltje voorlas 'Vlinder vindt een huis' (waarin een blije Vlinder even de weg kwijt raakt, haar huis zoekt en dan uiteindelijk ontdekt dat haar eigen lichaam haar 'thuis' is... waar ze zich veilig kan voelen).
Soms stopte ik even, vroeg ik hem bijv of hij wist wat een coconnetje was en zo gingen we steeds stapjes verder, tot we bij de voeten van Vlinder kwamen.. en bij de Adem.
Ik vroeg hem of hij net als Vlinder zijn eigen voeten kon voelen.. Dat wilde hij weleens proberen.. ja dat lukte!
En zijn eigen adem... ja, die voelde hij bij zijn mond!
En zo kregen we spelenderwijs steeds meer contact met elkaar... en stond hij op een gegeven moment te stampen als een olifant (die we er samen bij hadden bedacht ; ), 'waste hij zich schoon' met het water uit zijn olifantenslurf (die hij eerst zelf had opgezogen) en droogde zich toen af met een 'groene handdoek.'
Toen was hij echt aanwezig...
en konden we verder...
Want waar zou de Vlinder (die hij inmiddels op zijn hand had zitten met een vingerpopje) naartoe willen vliegen in de grote wijde wereld? Wat is een fijn plekje om te zijn, om te landen? Dat wist hij wel! Dus ik gaf hem potloden een papier... en daar ging hij, stil en bescheiden, zijn droomplekje op maken... Met: een grote dikke boom waar 'ik zelf in kan klimmen!' -en hij keek me trots aan- , een paard om mee te spelen en een Vlinder om mee 'op reis te gaan' naar nieuwe plekjes... Zijn ogen glommen toen hij klaar was en met een zucht legde hij zijn potlood neer.
Deze jongen stapte, dat zul je begrijpen, heel anders mijn werkkamer weer uit dan hij erin kwam. Wat had hij ontdekt? Als ik terugkijk, zag ik hem letterlijk 'landen': aankomen in zijn lichaam, zich vertrouwd voelen met waar hij was. Ook tekende hij zijn eigen veilige plek van binnen. En die zag er stevig uit: een dikke, goed gewortelde boom, een paard en Vlinder... om hem de 'vleugels' (vrijheid, durf, ervoor gaan) te geven die hij, ook met zijn verlegenheid, heel goed kan voelen! Wat een mooie ervaring voor hem: dat hij ondanks zijn aanvankelijke terughoudendheid, toch zijn draai kon vinden en zijn eigen veilige plekje had ontdekt waar hij altijd naar toe kan in gedachten. En die tekening, die ging boven zijn bed, zei hij blij toen hij weer naar buiten stapte.
