Het verhaal over het Lieve Woorden Doosje ontstond in de klas van Wendy Traa, op een regenachtige middag in november...

"We zaten in de kring, toen opeens een van de kinderen begon te huilen. Hij dacht dat hij geen vriendjes had.

Er viel een stilte die alleen werd verbroken door zijn gehuil. Mijn stem bleef steken. En terwijl ik van alles bedacht, zei een van de kinderen: ‘maar Joris, ik ben toch je vriend?’ En een ander: ‘maar wij voetballen toch altijd samen!’ 

Mijn hart maakte een sprongetje. Er volgden meer kinderen: allemaal met lieve woorden voor Joris. 

Hij keek glazig naar de groep,  het drong niet echt tot hem door. Dat is niet de bedoeling!, dacht ik.  Deze woorden zijn voor hem, hij moet ze ergens bewaren... Hij keek me met een vragende blik aan. 

Impulsief zei ik: ‘kon je die lieve woorden maar bewaren hè?’ Hij knikte en veegde een traan weg. Toen zei ik: ‘stop ze maar in het doosje, hier, in je hart’ en ik wees op mijn borstkas.’ 

En alsof hij nooit anders gedaan had, legde hij zijn hand op zijn hart en zuchtte. Een diepe zucht ging door de klas, niet alleen van hem, alle kinderen leken te ontspannen. 

Blij te worden. 

Ze waren direct enthousiast: hadden zij ook zo’n doosje in hun hart?!

Ondertussen tintelde ik van ontroering en blijdschap en ik wist direct: dit is een verhaal. Het is het verhaal dat ik van alle verhalen het liefste wilde vertellen. Het schreef zichzelf: ik hoefde alleen maar mijn pen te volgen...”